Sıradan pazartesi sendromu işte. İşyerinde de bu kadar "takdir" gördükten sonra kıpırdayası gelmiyor tabii ki insanın. Ne diyordum? Kımıldayacak alanım kalmadı. Yani yerim dar, o yüzden de oynayamıyorum. Oyunbozanın teki oldum çıktım. Aklım kilometrelerce ötede. Ev dağınık, hava yağmurlu, trafik berbat.  Ara ara ambulans sesleri. Müzik dinlersem geçer sanıyorum. Müzikle erteleyebilirim. Herşey akıp gider. Ses kalır. Yazı uçar.