Işık kapandı. Bir an kendimi çok uzakta, başka bir gezegende yaşıyormuş gibi hissettim. Evde herhangi biri, ışığın fazladan gereksiz yere yandığını düşünmüştü. Ben vardım. Yok muydum. Kendimde bilmiyordum. Bu saatte iri kıyım eşek arılarının öfkeli sortilerle dışarda dolandığının farkında değilmiydim. Kimbilir. Kaygı. Sadece kaygı. Yanlış adım atmaktan doğru kararlar vermemekten duyduğun kaygı. Sesleri duymuyordum. Karadeniz otobanından büyük arabalar geçiyordu. Gözlerini kapatıp uyusan. Uyandığında sıradan, rutin bir güne uyansan. Kendi evinin seni dış dünyanın tüm kalabalıklarından koruyan güvenli duvarlarının içinde.

  Hayat insana dostlarını öğretir. Düşmanlarını da. Bazen acına rağmen sessiz bir kabul ediş yerine, sesini nasıl yükselttiğine en yakınındaki bile inanamaz. Ya da çok uzağında ki bilir. Kendi sıkıcı, tekdüze rutinlerini özlersin. Kaygıların, korkuların ayyuka çıktığı bir vakitte, gece, ay sakince yıldızların arasından ormanı aydınlatır. Balkonundan dinlediğin dere sesinin içinde, yüzyıllar öncesinde yolculuk ettiğini hayal edersin.