Biliyormusun telve, buralara sonbahar hiç gelmedi. Hala kupkuru, tozlu, sıcak. Dönüp de karmaşanın içinde buluverdim kendimi. Neredeyse yolun dörtte üçünü tamamlamışken ergen hallerim var bir de, görsen, kimse beni anlamıyor, kimse beni sevmiyor. Bu hislerim kendimi bile güldürse de. Bu bedene başka bir ruh koysalar herhalde yapamıyorum, yetiştiremiyorum çığlıkları arasında ezilir, ben balkona çıkıp çam ağaçların izliyorum, bazen çıkan hafif rüzgarda usulca sallanıyorlar, hani gecenin geç vakitlerinde, vakitsiz yanan gökdelen ışıklarından sarhoş olmuş martılara doğru, sallanıyorlar, bazen bir uçak geçiyor, iki apartmanın çatısının  tam ortasında bir yerden. Uyku uzakülke. Yine kaçıp gidiyor benden.