Bazen hayat yol alır. Sen alamazsın. Çakılıp kalırsın durduğun yerde. Kendi duvarlarına tosladıkça gerisin geri burun sızıltısıyla oturursun. Yağmur. Bu gece yağsın. Hani şu kaçıp gitmeye çalıştığım ama nedense bedenim gitse kendim gidemiyormuş hissine kapıldığım o tuhaf rüyadayım sanki. (Güzin geliyor sabahları. Türk kahvesi eşliğinde sıradan hayatlarımızı konuşuyoruz. Neden onunla arkadaşlık ettiğimi anlayamıyor bazen. Uyuz sevimsiz bir kadınım dışardan bakarsan, evin içine girince onunla kahkahalarla gülüşüme, küçük minikcik olaylara eğlenişime hayret ediyor. Güzin, beyaz küçük ayaklarıyla halının ucu ile oynarken, ve herşeyi anlatırken sessiz ona değer verdiğime şaşırıyor, bense hayatımda değerli olması gerekenlere şaşırıyorum). Sevgili telve. Seni özlüyorum çok.