"Yok anne, bende dinlenmiş olurum biraz işte" dedim. Annem pek inanmamış bir halde "iyi sen öyle düşünüyorsan sorun yok" dedi. Sesi soğumuş.
Yoruldum anne. Hadi kızımdan ayrılmam üzücü zaten, senin de buna üzülmeni istemiyorum. Bu benim üzüntüm. Sen bu yüzden mutsuz ol istemiyorum. Hem saçma bir üzüntü biliyorsun işte, ama elinde değil de bir yandan. Aynı durumdayız yani. Kızlarımız büyüyor, hayatla karşılaşıyor, küçük ve daha büyük sıkıntılarında artık herşeyi onun için çözemeyeceğimiz bir noktaya geliyorlar.
30 yıl önce sen ağlarken bana ağlama demişlerdi. Sen kendini bırakmış, içinden geldiği gibi ağlıyordun kaybına. Bir yetişkin yanıma geldi ve dizinin dibinden ayrılmayan minik bir çocuk olan benim kulağıma eğildi ve "sakın ağlama." dedi. "eğer sen ağlarsan annen daha fazla üzülür. O yüzden annen ağladığını hiç görmemeli."
Yoruldum anne. Sen görme diye ağlamamaktan yoruldum.