Savunma mekanizmaları. Sürekli kendimi, bu şehir de şöyle kötü, böyle kötü derken buluyorum sık sık. Yoruldum, çok iş yükü var, sıkıldım, bunaldım diye sızlanıyorum. Daha kolay daha sakin bir yaşam olabilir diye huysuzlanıyorum. Beynim gidişe hazırlanıyor sanırım. Oysa balkon kapısından baktığımda ıhlamur ve çam ağacını göremezsem ne kadar üzülürüm bilemiyorum. Nereye gideceğimi, nasıl bir hayatım olacağını bilemiyorum. Bu insanı dinç tutan birşey midir? 8 yıl önce, taşınmak mı? başka bir şehre mi yerleşmek? sanki çok kolay gibi gelirdi. Her yerde yeni bir yaşam kurabilecek güçte hissediyordum kendimi. Cehalet mutluluktur.