Şafak 1417 gün.

Günler sessiz, sakin ve yorucu geçiyor zaman zaman. Balkondan sabahları kayıkları izliyorum. Denize açılan, çok daha erken bir saatte açılıp geri dönenler. Belkide insan tüm sıkıntılarından arınıyordur kayığın burnu ufka doğru ilerlerken. En çok o sahne güzel olmalı. Geride karayı bırakıp, ufka doğru açılmak. Kayık alacağım diye söylenip duruyorum, sonra da motosiklet alacağım diye. İnsanın burda değişik amaçları oluyor, metropolün kaygılı zamanlarından. Akışına bırakmak hali. Birde şu kahve yokmu, insanın canına can katan. Kokusu, tadı. Seviyorum ülen.