Sonra bir sürü tuhaf anı birbirinin içine girerek, gerisin geriye ayrıldı. Bulutların hızla yoğunlaşırken birbirine çarpıp sonra yeniden ayrılması, yeniden gürültüyle çarpışması gibi. İktidar sarhoşluktur, insan yanılgısının ortasında gerçeklikten hızla sıyrılır. 

Evliliğim 2ci ayında, ayağımı kırmış, alçılı, koltuk değeneklerimle 20 gündür evde oturduğum bir cumartesi, 'dışarı' çıkmaya karar verip apartmanın 5 katını tek ayağımın üzerinde zıplayarak indikten ve dönüşte zıplayarak çıkmayı göze aldıktan sonra henüz  ex olmamış  husband, beni o parka götürdü. Bu kente mahsus bir kalabalıkta, çay bahçesinde oturulacak tek bir boş sandalye bile yoktu. Ex husband beni parkın belki yüzyıllık ağaçlarından birine yaslanmış halde bırakarak etrafta boş bir yer ararken bir garsona yaklaştı ve "arkadaş sakat" dedi yardım isteyerek. Sevimli garson bana gülümseyerek baktı, "e güzelim ne işin var senin bu ökhüzle" der gibi, sonra döndü ve "geçici bir durum galiba" dedi. Yinede yardım etti, ve küçük plastik bir masa ayarladı. Oturdum, ve evliliğim boyunca "arkadaş" olarak kalacağımı bilmeden karşımdakinden bağımsız, dışarıda olmanın, insanların, bu gürültülü  güzel şehrin bir parçası olduğumu hissettim. 

Şimdi derin bir sessizlikle herşeyi kabul eder görünür kalabalığın, bu parkla "hayır!" deyişini ve bu hayırın kalanlar için ne kadar tahammül edilemez bir kelime olduğunu izlerken, yönetme, yönetilme, tercih etme, ve isteklerini ifade etmenin karşılığının sadece biber gazı olmayacağına şahitlik edebildiğime hem inanıyorum, hem seviniyorum.