Sesi neredeyse gergin "merhaba" dedi. Şaşırmıştım aramasına aslında, sevinmiştim de bir yandan, merhaba dedim. "biz hisara kahvaltıya gideceğiz  ege'yle,sen de gelsene" dedi. Cümleyi o kadar çabuk, o kadar mutsuz söylemişti ki, içim burkuldu bir an. Bu hali biliyordum. İnsan günlerce evden çıkmaz. Evin duvarları batmaya başlar artık. Eşyaları görmek eziyet. Beraber çok da vakit geçirmediğin birini çaresizce arama halleri. Sadece insana ihtiyacım var. Bana eşlik et. Sesini duymaya, sadece "anne" değilken olduğum günlerdeki gibi, herhangi bir şeyden konuşmaya ihtiyacım var. "Geleyim. Ne zaman çıkarsınız?" dedim. O gergin,mutsuz ses, gevşeyiverdi birden, "yarım saatte çıkmış oluruz."