Açık düz bir alanda desteksiz koşuyor gibiyim. Sanki doğuştan bir ayağımda engel var da tökezlemem gerekirken hızla koşuyorum, hızlandıkça dengemi kolay sağlıyorum, hızlandıkça yanımda yöremdeki herkes düşüşü daha can yakıcı olacak, her nasılsa düşecek ama bu hali daha acıtıcı olacak diye düşünüyor. Bazen düşecek gibi oluyorum, yüreğim ağzıma geliyor, bazen dalağımın şiştiğini daha fazla koşabilecek gücüm kalmadığını hissediyorum. Yalnız olduğumu biliyorum, yardım almayacağımı da kimseden, ilk sendeleyişimde etrafımda gördüğüm herkesin kaybolacağını da.  Biliyorum, herkesinde 'aslında' böyle olduğunu sanmak biraz rahatlatıyor, iyi tesadüflerle ilerliyorum, gözlerimi kapatıyorum, düşecekmiyim bilmiyorum, emin olduğum tek şey devam edeceğim.