Işık kapandı. Bir an kendimi çok uzakta, başka bir gezegende yaşıyormuş gibi hissettim. Evde herhangi biri, ışığın fazladan gereksiz yere yandığını düşünmüştü. Ben vardım. Yok muydum. Kendimde bilmiyordum. Bu saatte iri kıyım eşek arılarının öfkeli sortilerle dışarda dolandığının farkında değilmiydim. Kimbilir. Kaygı. Sadece kaygı. Yanlış adım atmaktan doğru kararlar vermemekten duyduğun kaygı. Sesleri duymuyordum. Karadeniz otobanından büyük arabalar geçiyordu. Gözlerini kapatıp uyusan. Uyandığında sıradan, rutin bir güne uyansan. Kendi evinin seni dış dünyanın tüm kalabalıklarından koruyan güvenli duvarlarının içinde.