Aynı günde ikiden fazla arkadaşımı görerek kendi tarihimde bir sosyalleşme rekoru kırdıktan sonra, eve gelmiştim ki hacivatla karşılaştım. Ekranın beyaz perdesine yansımış "gönlüme bir eğlence/karagözüm/ iki gözüm" demekteydi. Bense kırmızı kanepeme yayılmış, günü düşünmekteydim. Sabah tanıştığım "bekaranne"nin yaşadıklarıyla, bu tuhaf devasa metropolde kurmaya çalıştığı yaşam. Yeni gelenle gitmek üzere olanın karşılaşması. Kadın o kadar hayat dolu, kıpır kıpır ve canlıydı ki. Kendi ölgünlüğümü hissettim. Şehir, iyi şeylerin üzerinden buldozer gibi geçen devasa bir makina. Bu tuhaf yalnızlığı kırabilmek için buluştuğumuzda bile nefessiz kalabiliyoruz. Öyleyse kapansın perde sevgili hacivat. Karagözü bulmaktan umudunu yitirmiş, hem hacivat hem karagöz olmaya debelenmekle ömrü tüketelim.