Sisi kar izledi. Şehir beyazlaştı, ardından güneş açtı ve yeniden en azından biraz ısındı hava. Kar, ilk kayma deneyimimi yaşamamı sağladı ve içimdeki cehalat kaynaklı cesareti kırdı. Ardından yeniden yağdı, ama bu sefer hayat,evde oturup camın ardında keyifle kahvemi yudumla fırsatını da sunduğundan şikayetçi olmadım pek. Hatta ar damarı çatlama durumunda bir memur olaraktan mesai saatleri içinde apartman çocuklarını toplayıp bahçede kar topu oynadım. Vicdanım sızım sızım sızladı mı? Ayaklarım daha çok, o da soğuktan ve botlarım sanırım kar suyunu kaçırmayacak kalite de olmadıklarından. Varsın önceki ayın gecenin bir yarısına kadar çalışmalarımdan mahsup edilsin. Hayat işte. Az daha kolay olaydı iyiydi.